And then we were ready for… yes!
Departure Gorinchem 16:00,
Planned arrival Dusseldorf before 19:00,
Departure Dusseldorf 21:20,
Arrival Dubai (local time) 05:50,
Departure Dubai 08:25,
Arrival Uganda Entebbe 14:45.
On the opening page we’ll keep the news updated, and we hope to put whole stories on the travel reports section. Anyone can post comments in the guest book.
Arrived safely.
On Saturday afternoon we arrived at the project after a long, dusty drive (dry season). The bus was powerful enough to get all of us to the guest house.
Here are some impressions:
Renate-beautiful view and nature
Rowan -phew, at last!
Thomas- wonderful here
Floris- I could easily spend three weeks here
Roeland- lots of Toyotas
Marlou – warm
Iris – Home
Mandy -beautiful nature
Suzanne – Yes we’re here at last
Marinda- ha ha! Finally!
Chantal – Sweet people and good food.
Everything went smoothly and while we were on our way we saw zebras, which is pretty unique. So we got to experience a bit of free safari.
The Friday is over before you know it. And a week is over before you know it. It must be because we’re working so hard, then the time flies. It was a week of building in which we mainly loaded and unloaded bricks. Hard enough work, as the bruises that many of us have to show for it testify. Yep, sometimes a brick even gets thrown at you if you’re not ready to catch it in time, but fortunately it doesn’t go any further.
The curse of the Pharoes (diarrhoea) hasn’t got a real grip on the group yet, which is a good sign. We had a moment of rain every now and then, otherwise the weather is pretty good for working, although the one day is somewhat better than the other.
Tomorrow is a day off. Some are already looking forward to sleeping in, while others are going back to work because they just feel like it – which is perfectly fine.
The water tank is big enough to supply us with water for the three weeks.
Today Christine,. four other girls and Pastor Israel went shopping. The need for mayonnaise and other foodstuffs was such that replenishing the stocks was necessary.
No photos this time because there’s not much to see and because we want to keep our progress as a bit of a surprise, which also goes for David’s enormous number of pictures. The messages on the site’s guest book are read with great enthusiasm: “who, who, who has posted anything?” is a frequently heard comment. So, dear readers: a comment in the guest book is highly appreciated.
There’s enough work at the building site. We’re also taking on the ground floor because there aren’t enough bricks. We’re thinking of removing the shuttering on which the first floor was poured. We can re-use that wood for our first floor. Removing it is an enormous task involving removing all the old nails.
Curious Ugandans come by regularly, who occupy this or that important position. A member of the Ministry of Education visited and was very happy that we were doing this work. The local parliamentary representative also came by a few weeks ago. In short: attention aplenty for the project.
That’s it for the latest news. Hopefully more news again in two days.
At last photos of the first work day.
Finally managed to download pictures. Spent 4 hours yesterday with no success.
We attacked the first day with full-on energy, determined that we would have something to show for ourselves. Pastor Israel was very pleased and we sat down to dinner at the end of the day with a feeling of satisfaction.
We find ourselves in a luxurious situation compared to three years ago. But it’s a good thing to be able to have a nice shower and to sit down after working hard. The area in front of the school has been considerably enlarged so that the truck and other vehicles can turn around. Roeland drove two trips to pick up a total of 2900 bricks. Loading and unloading them took a lot of manpower!
Nou, Nou, Nou dat was de zondag wel.
We begonnen met de gebruikelijke dienst waarin Suus en Eva meededen in het koortje cq dansgroepje.
Verder was het een dienst als verwacht met veel dans en zang.
Na de dienst werd ons gevraagd of we op een uitnodiging voor een fund raising wilden ingaan voor de renovatie van een lagere school in de buurt. En dat wilden we wel wat pr Israel erg op prijs stelde. Ook van deze school zullen de leerlingen vandaan komen voor de in aanbouw zijnde school bij ons. Nou dat hebben we geweten……..
Toen we aankwamen waren er honderden mensen die ons binnen haalden.
We kregen een speciale plaats vooraan naast andere hoogwaardigheids bekleders. We hadden al afgesproken een gift van 200.000ugx te geven ( ca. €65,-) maar we konden ook bieden op te koop aangeboden spullen.
Marlou had haar oog laten vallen op een zielige kip die met z’n poten vastgebonden schreeuwdw om genade. Deze kon Marlou niet laten liggen en vroeg ons hier op te bieden. En daar begon het mee. Vervolgens gingen we met pr Israel bieden op pinda’s, maiskolfen, een meloen en nog meer.
Tom en Floris waren tot over hun oren verliefd op een geit, dus die zou ook meegaan. En ja hoor ook hier weer het hoogste bod. Zijn naam…..? jawel “Toris”. En wat denk je…….. ze is nog zwanger ook!! Dus meerder voor de prijs van één. Verder kregen we suikerriet, water enz.
Uiteraard waren wij Mzungu’s het middelpunt en was ook pr Israel in z’n nopjes, zijn aanvoer van leerlingen zal onderandere hier vandaan komen.
Ook Chantal kreeg van een stille aanbieder een suikerriet stengel die ook weer mee moest. Aan het eind gingen we weer, onder de nodige aandacht naar huis. ……Wat een belevenis………!
En dan is daar plotseling `Jovieta`.
Een meisje van 18 jaar met spierspasme. Ze trekt met haar gezicht en lichaam maar is geestelijk pienter. Ze heeft Iris leren kennen tijdens de kliniek sessie. Iris heeft enkele malen met haar gesproken en ze is wonderbaarlijk dankbaar voor haar heldere verstand. “Ze wil graag met ons bidden” zo zegt ze tegen Iris. Iris vraagt dit aan ons en hier kunnen we geen nee tegen zeggen.
Nou daar komt ze dan………. Ze komt de guesthouse binnen zoals je dat van iemand met spierspame kunt voorstellen, wat krom gebogen en iets met een been trekkend. We moeten goed luisteren omdat ook haar gezicht iets trekt. We stellen ons voor en ook Jovieta verteld wie ze is. Ze verteld dat het moeilijk voor haar is omdat de meeste mensen haar ook behandelen of ze mentaal ziek is, en dat is allerminst het geval. Ze wil graag bij ons God danken voor haar leer capaciteiten die ze helaas vroegtijdig moest afbreken omdat de school niet geschikt was en een speciale school in Kampala te duur is. Haar ouders zijn overleden en ze woont in bij een oom. Ze gaat bidden en we zijn allemaal stil en onder de indruk. Thanks to God who gave me an clear mind……….prais God….God is so great…….en dat gaat zo een tijdje door waarbij ze eindigd met een biddend lied. Iemand met zo’n handicap die God zo dankbaar is voor haar talenten die ze wel heeft. Er wordt gesnotterd en uiteindelijk zit vrijwel iedereen met tranen in de ogen. Na het amen worden er snel zakdoekjes uitgedeeld……het is stil. Hier hebben we geen antwoord op. Dankbare mensen die niets hebben is al moeilijk, maar met zo’n handicap is emotioneel net even te veel. Fantastisch zo’n meid………………..!
En dan is het Maandag en Dinsdag, de medische zorg dagen.
Een van de activiteiten die we hadden afgesproken was gratis medische zorg voor de streek, wat afgekondigd was in de kerk.
pr. Israel had daarbij gerekend op een patient of 50……. En dat was dus een enorme misrekening.
De eerste dag zijn er 120 patienten geholpen en van de overige patienten, die van soms heel ver waren komen lopen, hebben er 50 overnacht in de kerk. De overige 30 zijn weer huiswaarts gekeerd en komen de volgende dag terug. Kortom dus 200 patienten op de eerste dag. Dat hield in dat de meest benodigde medicijnen op waren en er dus naar Mbarara gereden moest worden voor nieuwe voorraad. Dat heeft pr Israel dus vandaag met uncle Ben en 4 meiden Suus, Marinda, Renate en Eva gedaan. Dolle pret dus maar wel hard nodig. Tevens hebben we toen hamers, breekijzers en andere boodschappen gedaan. De hamers en breekijzers zijn nodig omdat op de begane grond van de school door ons het bekistings hout is verwijderd. Hier moeten tevens alle spijkers uitgehaald worden. En geloof me, iets met spijkers vastslaan dat kunnen ze hier. Vandaar de breekijzers, omdat een klauwhamer echt niet genoeg is. Enkelen gingen Iris helpen in de kliniek waar tevens de Dinsdag een doctor en een gediplomeerde zuster aanwezig was. s´maandags was allen die zuster er met Iris en enkelen van de groep. Op de bouw was een groep ( zie foto) die zich weer uit de naad hebben gewerkt. De enorme behoefte aan medische zorg was natuurlijk wel bekend, maar dat dit zo groot was had zelfs pr. Israel onderschat. Er zijn bijelkaar uiteindelijk 450 mensen op de gratis medische dagen afgekomen. PPFFFHOEOEOE.
Voor ongeveer € 700,- is er aan medicijnen uitgedeeld, waarmee we hopen de plaatselijke bevolking een stukje mee te hebben geholpen. Ook in het belang van de bekendheid van de kliniek was dit erg waardevol. Als met niet weet dat de kliniek er is kan men er ook geen beroep op doen. Echt hardverscheurend te zien dat soms mensen ondersteund door familie de kliniek binnen strompelen om de benodigde hulp te krijgen. Armpjes die te dun zijn om de bloeddruk te meten.
En dan maakt het je stil en dankbaar tegelijk als je met toch relatief weinig geld 600 mensen hebt kunnen helpen…….fantastisch!
En dan gaan we een dagje thee leren plukken.
Nou dat hadden we snel onder de knie, en was erg leerzaam.
Even met wat gekke bekken op de foto, na een uurtje plukken en lekker eten.
En dan weer in een open vrachtwagen naar huis stofhappen. Ach het is de manier van persoonlijk transport in deze streek, dus dat weten we dan ook weer.
De sfeer is goed en het is weer tijd voor eten koken, en dat was weer heerlijk.
En de woensdag zit er weer op.
Met z´n allen op weg naar de stenen fabriek ofwel iemand die in z´n achtertuin stenen maakt en verkoopt.We maken bij toerbeurt het eten klaar samen met ireen. verder nog wat foto´s van actieve leden bij het kleren wassen en stenen overgooien. Een mooie foto van twee kraanvogels vlakbij het project en een foto van de guesthouse.Verder een foto van hoe de school er nu bij staat.
De sfeer is goed en er wordt hard gewerkt. Ondanks de luxe miste iemand de magnetron, dduuuhhh. geintje.
Hopelijk overmorgen weer wat info voor jullie thuisblijvers
Doei
En omdat het downloaden nu toch lukt, nog maar wat foto´s
De volgorde is wel niet overeenkomstig de tijd maar geeft wel een beeld van wat er is gedaan.
Te zien is de aankomst van de stenen in de vrachtwagen die geladen zijn op de foto er onder.Ook zien we enkele dames opruimen en puin weg scheppen. Daaronder wordt de grond verplaatst met de minigraver en vervolgens zien we de kerkdienst wat weer dansen en springen was.Tevens zien we de eerste Oegandese les in eten met de handen, en dat was voor sommigen een opluchting, want met mes en vork was toch al geen sterke actie.
Een overzichtsfoto van het complete projectEn dan is het alweer donderdag en vrijdag.
En dan moet er natuurlijk ook worden ingekocht. En dat deed uncle ben met 4 meiden in Mbarara. Op de markt werden tomaten, kool, boontjes e.d. gekocht. Duidelijk een armoedige markt zoals er zoveel zijn. Bij weinig klanten wordt de slaap ingegaald onder de toonbank. Hier zie je een klein verblijf waar menigeen ligt te slapen. Als je geinterreseerd bent kruipt men tevoorschijn en kan er zaken worden gedaan. Met de benodigde etenswaren gingen we de stoffige weg weer op naar het project. Want door de droogte was het enorm stoffig, alsof je door de cement reed.
We gaan de volgende dag naar de school die in het begin van 2008 door ons is voorzien van golfplaten daken. Ze kennen ons nog en we worden uitgebreid verwelkomt. Het bezoek eindigd met een voetbal wedstrijd, die we glansrijk verloren met 5-1. Maar ja 8 mzungu’s tegen 30 oegandesen is ook een onmogelijke opgaaf. Ook de hoogte speelt ons parten.
In plaats van de geplande safari op de donderdag en vrijdag is dit gewisseld met de jungle tocht. De wijziging in de planning was niet doorgekomen zodat de gereserveerde safari niet meer op deze dagen kon. Maar dat maakte ons nou ook weer niet zoveel uit. We gaan dus in groepjes de jungle in waar de nodige vlinders en aapjes zijn te zien. Ook heel leuk. Ook de tocht zelf, ca. 135km waarvan 14km jungle, is de moeite waard. Het jungle gebied ligt ten oosten van het queen elisabeth park, en kan bij extreme droogte gebruikt worden als vluchtoord voor de dieren in het QE park. Maar dat is nu niet het geval hoewel er wel genoeg dieren te zien zijn. Het paadje door het park is hier en daar een meter breed, zodat er regelmatig met de beide deuren van de auto langs takken wordt geschuurd.
De vrije zaterdag wordt ingeleverd voor de gratuation van Grace. Een officiele gebeurtenis en een party naderhand.
Grace, die we nog kennen van Jireh in masaka, en die door Joanne werd gesponsord, vroeg ons mee te gaan naar haar graduation. Dit konden we niet weigeren en dus wij met z´n allen op weg naar haar school in Mbarara.
Grace staat inde rij om haar diploma in ontvangst te nemen.
Hier krijgt ze haar diploma uitgereikt.
En dan begint het feest op het project, wat bijna op een kompleet huwelijk lijkt. Uncle Ben en Aunti Christine brengen Grace naar binnen waarna ze bij drie uitgekozen vriendinnen vooraan gaat zitten. De Chief Guest (Ben en Christine) zitten ook appart vooraan.
De taart wordt aangesneden!
De kleine Blessed ( jongste van pr Israel) valt al snel in slaap bij uncle Ben op schoot.
En dan moet er gedanst worden waarbij we tegenover de oegandezen moeten staan en om de beurt een dansje doen. Nou dat hebben we geweten. EEEnooorm gezellig en vermoeiend en wat een lol. De enorme vindingrijkheid eindigde in een ritmisch roeien op de grond.
En dan gaan we na een zeer actieve avond voldaan naar bed.
ok, ok, de lezers reageren dan zijn hier toch nog wat foto´s.
Te zien is dat Tom de was ophangten de anderen op de bouw bezig zijn.
En dan de mensen op en direct rondom het project waar we het uiteindelijk voor doen.
Het nood schoolgebouwtje op het project waar de jongste kinderen les krijgen. De oudere kinderen zitten in het kerkgebouw.
Tijdens een wandeling treffen we een kinje aan wat moederziel alleen voor een huisje zit wat is afgesloten met een hangslot.
Na een half uurtje is er nog niemand te zien. het kind drinkt gretig een fles water leeg wat we hebben aangevuld uit onze fles.
Hierna vertrekken we machteloos en vervolgen onze weg. Mogelijk dat de moeder of vader werken is en het kind alleen achterlaat tot ze weer thuis komen. Uit ervaring weten we inmiddels dat het ook voorkomt dat kinderen zichzelf moeten zien te redden omdat de ouders inmiddels aan AIDS zijn overleden. Het oudste kind probeert de broertjes en zusjes dan op te voeden.
En dan gaat iedereen toch zachtjesaan wel aftellen, maar eerst nog die lang verwachte safari.
Ja, inderdaad nu de safari er aan komt wordt het toch wel aftellen geblazen. En tot overmaat van ramp, heeft de `vloek van de farao` ons toch nog te pakken. Dat wil zeggen het grootste deel van de groep. s´maadags zijn er nog twee jungletochten gepland, waarbij de anderen toch wat uitgeput in de guesthouse blijven. Diaree en niet lekker zijn de meest gehoorde klachten. Het heeft dan wel even geduurd, waarbij we dachten dat we er helemaal geen last van zouden hebben maar helaas het heeft niet zo mogen zijn. De, in ruime mate aanwezige medicijnen, konden uit de koffers gehaald worden. Marlou die er het meest last van had, is door dr. Cranimar even appart bezocht. Advies….! toch maar genoeg eten en drinken om vodoende aan te sterken. En dat was nou net wat ze niet deed. Maar inmiddels is ook Marlou weer opgekrabbeld en is de safari een feit, getuige de onderstaande foto´s. Jawel…..we hebben leeuwen gezien en gefotograveerd. Voor de eerste foto´s moesten we een parkwacht omkopen zodat we van de weg af mochten wijken om bij de leeuwen te komen en de andere foto´s waren bij de safari tocht de volgende dag.
Inmiddels is iedereen weer opgeknapt, en maken we ons op voor de tocht naar Kampala waar we een marktje gaan bezoeken waarna we Vrijdag middag om ca. 16:00 uur hopen te vertrekken op weg naar huis.
De werkvakantie heeft z’n indrukken nagelaten op iedereen, en het zal ongetwijfeld een emotioneel afscheid worden. Het was speciaal om de geschiedenis in te gaan als eerste blanke groep die de streek bezoekt, zo zij pr Israel het. Het project en de mensen hebben een plaatsje in ieders hart gekregen, en een tweede keer terug is voor bijna iedereen een vaststaand feit.
Wij hopen dat een ieder thuis heeft kunnen meegenieten van de info die we geprobeerd hebben via deze site naar het thuisland te sturen en sluiten hier onze verhalen reeks af. De reacties zullen we mogelijk op het vliegveld wel even lezen. Wat dat betreft iedereen bedankt…….. Tot ziens bij de kerk!\
